یکى از ابزارهاى اصلاح و تربیت که در میان والدین، مربیان و صاحب‌نظران تعلیم و تربیت مورد بحث قرار گرفته، اعمال انواع تنبیه به‌ویژه تنبیه بدنى در عرصه تعلیم و تربیت است. عده‌اى از روان‌شناسان با اعمال تنبیه به‌شدت مخالفت کرده‌اند و آن را در جهت حذف رفتارهاى ناهنجار نه‌تنها غیرمفید، بلکه مضر مى‌دانند و والدین و مربیان را از اعمال آن نهى مى‌کنند. در منابع اسلامى انواع تنبیه، به منزلۀ یک ابزار بازدارنده در عرصه تعلیم و تربیت مورد پذیرش قرار گرفته است. البته تنبیه صرفاً بدنی نیست، بلکه اخطار، تذکر، هشدار، سرزنش و غیر آن را هم شامل می‌شود. کتب و مقالات زیادی به تنبیه بدنی و نتایج آن پرداخته است که زیرمجموعه تنبیه غیرکلامی می‌شود، اما در مورد تنبیه کلامی و پیامدهای آن بررسی چندانی صورت نگرفته است. مقاله حاضر به امر مهم می‌پردازد و بر آن است به روش توصیفی-تحلیلی و به صورت کتابخانه‌ای به این سؤال پاسخ دهد که حکم تنبیه کلامی در فقه چیست؟ چراکه با دانستن حکم آن و اتخاذ روش‌های جایگزین می‌توان رشد و بالندگی شخصیت کودک را در جامعه تضمین کرد.
)