یکی از صفات الهی زیبایی و جمال است و از طرفی هر صفتی از حق به مخلوق تسری می‌یابد و موجودی جزئی از آن صفات را دارا می‌باشد آن را نمایش می‌گذارد. زیبایی نیز از این امر مستثنا نیست. به تعبیری دیگر زیبایی حق و کامل، خداوند متعال است و از سویی دیگر یکی از صفات خداوندی زیبایی‌خواهی است که به طور قطع در موجودات نیز شعاعی از آن نمودار است. در این میان زیبایی و زیبایی‌خواهی انسان نیز امری فطری و طبیعی انسان است. در دین مبین اسلام آرایش و آراستگی مسئلۀ پسندیده و نیکو است و میان زن و مرد فرقی نیست، اسلام نیز بر این نوع آراستگی تأکید بسیاری کرده است. این حس زیبایی با وجود روحیۀ جلوه‌گری بانوان، زمینه بروز آسیب‌های اخلاقی را فراهم می‌آورد و زندگی خانوادگی و اجتماعی بشر را تحت تأثیر قرار می‌دهد. هدف پژوهش حاضر شناخت مصادیق زینت و آرایشگری و حدود و ثغور زینت و شناخت آسیب‌های این امور در جامعه به صورت عمومی با استفاده از آیات قرآن کریم و با بهره‌گیری از روش کتابخانه‌ای و تحلیلی به این مهم پرداخته است. بنابراین از نظر اسلام، آرایش و زینت به‌خودی‌خود برای زن امری مباح، مطلوب و از ضروریات زندگی زناشویی است، ولی آشکار‌کردن آن در مقابل مردان نامحرم ممنوع است، از طرفی بی‌توجهی به غریزه خودنمایی و تبرج برای زن زیان‌بخش بوده و امنیت و سلامت خود زن و روان خانواده و اجتماع را به خطر می‌اندازد. یعنی باعث افزایش روابط بی‌بندوبار جنسی در جامعه و ضعیف‌شدن و سست گشتن ایمان و تقوای افراد و خیریه الزهراء، پایین‌آمدن اعتمادبه‌نفس زنان و دختران در جامعه است. «آبادی، چاپ اول، 1391۷»
)