هدف از نوشتن این مقاله تبین نقش الگو در تربیت فرزندان از دیدگاه قرآنکریم است، زیرا این روش تربیت براساس مشاهده است. این روش در سرتاسر زندگی و ابعاد مختلف آن کاربرد دارد و از آنجا که محتوای تربیت را به صورت عینی و عملی ارائه می‌دهد، در انتقال مفاهیم و آموزش برنامه‌های تربیتی، بسیار مؤثر است. شاید به همین دلیل است که در منابع اسلامی، بر بهره‌گیری از الگو و پیروی از اسوه‌های حسنه تأکید شده است. تأثیرپذیری انسان از محیط و گرایش او به تقلید را می‌توان از مبانی اثرگذاری این روش تربیتی نام برد.
از اینرو در مقاله حاضر بعد از مفهومشناسی الگو و تربیت، نقش الگو در تربیت، روش الگوپذیری در تربیت و الگوهای تربیتی ازجمله والدین، دوستان، قهرمانان و هنرپیشه‌ها، فضایی مجازی و در ذیل آثار و نتایج الگو در تربیت فرزندان بیان شده است. در آخر هفت مورد از آسیب‌های روش الگویی ذکر شده است.
باقری، خسرو، (1384)، نگاهی دوباره به تربیت اسلامی، تهران: مدرسه.
پورافکاری، نصرت‌اللّه، (1373)، فرهنگ جامع روانشناسی روان‌پزشکی، تهران: فرهنگ معاصر.
راغب اصفهانى، حسین بن محمد، (1412ق)، مفردات ألفاظ القرآن، محقق: داوودى، صفوان عدنان، بیروت: دار الشامیة.
رشیدپور، (1369)، چگونه باید بود؟، چ2، تهران: واحد انتشارات انجمن اولیاء و مربیان جمهوری اسلامی ایران.
رهبر، محمدتقی، (1385)، اخلاق و تربیت اسلامی، تهران: انتشارات سمت.
زمخشرى، محمود بن عمر، (1407ق)، الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل و عیون الأقاویل فى وجوه التأویل، مصحح: حسین احمد، مصطفى، چ3، بیروت: دار الکتاب العربی.
)